Vandaag was er een extra training ingelast bij The Dutch Dragons. In samenwerking met de Zoetermeerse reddingsbrigade werden de veiligheidsprocedures bij het drakenbootvaren eerst theoretisch doorgenomen en daarna ook nog een paar keer in praktijk geoefend.
Allereerst gingen alle aanwezige Dutchies volledige gekleed te water en kregen we instructie van de reddingsbrigade over reddend zwemmen.
Daarna werd het tijd om de procedures rond het kapseizen te oefenen. De jeugd kreeg daarbij een iets aangepast programma en sprong vanuit de boot in het water om daarna te oefenen met de procedures. De boot werd daarbij netjes naar de kant gebracht.
Voor de volwassenen werd de boot tijdens het varen geforceerd gekapseisd. De boot ging daarbij netjes op zijn kop en drie peddelaars belandden daarbij onder de boot. Rustig volgens de geleerde procedures werd het het allemaal opgelost en kwamen we weer veilig aan de kant.
De jeugd ging daarna met de grote boot nog ervaren hoe het is om onder de boot te komen en de volwassenen gingen nog een keertje met de kleine boot het water op om op volle vaart de bocht in te gaan en nogmaals bewust te kapseizen. Ook nu handelden we onder toeziend oog van de reddnigsbrigade alles netjes af en eindigden we met een boot vol water in de haven.
Nadat de beide boten weer leeg waren gehoosd en netjes in de loods opgeborgen sloten we deze leerzame dag af met een bbq.
amen met de volwassenen en jongvolwassenen ging ik naar Duitsland toe om races te varen is Duisburg. Toen we aankwamen op locatie stonden er overal bankjes en tafeltjes onder een brug. Alle teams die meededen liepen hier rond, er stonden wat kraampjes en je kon zo het water zien waar de wedstrijden gehouden zouden worden
De 1e heat kwam eraan. De warming-up was extra warm en de peptalk “explosief”. We waren als 1e klaar om te starten en bleven vanwege de warmte, onder de brug hangen. Omdat de tegenstanders op zich lieten wachten voeren we nog een rondje. En daarna nog eentje. Het mocht de pret niet drukken. We wonnen de 1e heat!
De wekker ging om 6 uur, maar de opwinding had me al wakker gemaakt. Na een snelle douche ontmoette ik de andere draken in de ontbijtzaal van het hotel. Samen ontbeten we en gingen we op pad. In drakentempo liepen we naar het station om de trein naar Venetië te nemen. Onderweg kwamen we vele andere buitenlandse draken tegen, en ook onze eigen drakenclan stond ons al op te wachten. We maakten foto’s met iedereen, voordat we eindelijk naar binnen mochten. Een groot complex was de locatie voor die dag. Na een captainsmeting maakten we ons klaar voor de eerste race. Iedereen was enthousiast. De spanning was voelbaar terwijl we ons klaarmaakten om te starten. En toen begonnen de draken te knallen. We hadden de eerste 200 meter al in de pocket. Voor velen was het een aangename verrassing dat we als eerste finishten. We zaten meteen in de A-finale. Helaas verliep die finale iets minder goed. Door een ongelijke start eindigden we als vierde, net buiten het podium.
Op dag twee maakten we een lange tocht van 35 kilometer tijdens de Vogalonga, een protestvaart tegen gemotoriseerde boten. Bij de eerste meters moesten we al hozen en kwamen de golven recht op ons af. Sommige draken werden kletsnat en kregen een golf over zich heen. Hoewel we iets te laat bij de start arriveerden, mocht dat de pret niet drukken. Het was prachtig peddelweer en overal waar we keken, zagen we ontelbare boten. We genoten van het uitzicht terwijl we rustig of met kracht door de kanalen en wateren peddelden. Onderweg wisselden we van plaats en werden er verschillende setjes bedacht om het leuk te maken voor alle draken. We voeren langs Venetië, het glasblazerseiland en het gekleurde eiland, waar we aanmeerden zodat velen van ons naar het toilet konden. In een achtergelegen straatje ontdekten we een café waar we genoten van de lekkerste koffie van Venetië, met zorg klaargemaakt. Vervolgens gingen we verder met onze drakenboot om de laatste kilometers af te leggen. Bij de finish kregen we een oorkonde en medaille als erkenning voor onze deelname aan de Vogalonga. We vervolgden onze weg door de wateren van Venetië, waar weer veel publiek langs de kant stond. Als draken genoten we volop van de sfeer en de aanmoedigingen.
van vorig seizoen was de wedstrijd in het zwembad van Borken. Dit was op 20 november 2022. Daarna werden de trainingen natuurlijk doorgezet, maar wedstrijden werden er niet gevaren. De jeugdleden moesten het doen met andere activiteiten zoals Sinterkerst en konden genieten van boot- en krachttrainingen. Dutchie kon lekker in een hoekje wegkruipen om voldoende uit te rusten voor het nieuwe seizoen.
De finale zou anders gaan. Waar de derde heat door een andere drummer werd gedrumd, werd de finale gestuurd door één van de oud-jeugdleden. Met hier-en-daar een wissel in het team moest dit goedkomen. Natuurlijk een peddelaar minder, maar de coaches hadden er alle vertrouwen in. Helaas mocht het niet zo zijn. Vlak voor het instappen voelde één van de jeugdleden zich niet lekker worden en kon niet mee. Opnieuw wat wisselingen in de boot. Dit soort dingen kruipt in je hoofd. Op het water moest er lang gewacht worden. Misschien wel te lang. Ook dit kruipt in je hoofd. Al deze wijzigingen en afleidingen zorgden voor een slechte start. Gecombineerd met een goede start van de tegenstander zorgde dit voor een ruime achterstand. Er moest gevochten worden als leeuwen, maar we zijn niet voor niets Nederlanders. Het vechten was begonnen en vanaf de kant was duidelijk zichtbaar dat onze jonge drakenrijders er nog alles aan deden. Dit resulteerde in een mooie tweede plaats tegen teams die met 20 peddelaars voeren. Knap gedaan zou je denken, maar onze jeugd dacht hier anders over. Bij het praatje achteraf was iedereen heel terneergeslagen. Benieuwd hoe het met onze zieke peddelaar ging, ontevreden over de teamprestatie en een beetje boos op zichzelf. Dutchie en de coaches hadden voor de strijdlust gezien en benadrukte dat iedereen fantastisch gevaren had. Dit was op dat moment aan dovemansoren gericht.
De wedstrijden, onderdeel van de Open Havendag in Gorinchem, werden gevaren in een gracht in de binnenstad. Dit betekent dat er een vrij smalle wedstrijdbaan is, waardoor de boten naar elkaar toe worden gezogen en je dus extra hard moet werken. Aan ons de taak om zo snel mogelijk weg te zijn bij de start, zodat je vrij baan hebt, en een mooie tijd kunt neerzetten.
Na de pauze zouden we gaan strijden tegen het team wat op die dag de snelste tijd had neergezet. Het werd voor 2 van onze teamleden sowieso een race tegen de klok. De pauze was iets korter dan verwacht, en zij waren nog even Gorinchem aan het verkennen. Gelukkig waren ze nog net op tijd voor onze race tegen Almdregons. We voeren een sterke race, en wisten onze tegenstander te voor te blijven met een tijd van 55,90 seconden vs. 56,54 seconden.
team was het een thuiswedstrijd. Zouden we de finale kunnen bereiken? We gaven alles wat we in ons hadden. We streden als draken. En we voeren onze snelste tijd van die dag. Maar River Dragons wist ons bij te houden, en lagen ze nou een tikkeltje op ons voor? Helaas. We verloren met 55,40 vs. 55,05.
Zaterdag 1 april hebben we als Dutch Dragons weer meegedaan aan Vechten op de Vecht. Dit is een langeafstandswedstrijd waar voornamelijk sloepen aan meedoen. Dit jaar waren er daarnaast vier drakenbootteams ingeschreven: Odysseus, Old Water Dragons, Dragons on Fire en wij dus.
Wij waren allen uitgestapt toen Michael en Ronald terugkwamen vanuit het gebouwtje van de organisatie. Michael vertelde dat we te laat waren: de drakenboten waren al gestart met de heat van de dames en waren dus al lang weg. Michael werd nog even verdacht van een 1-aprilgrap maar nee hoor, het was toch echt waar.
De race was best zwaar, het regende voor een groot deel en het werd in de loop van de middag alleen maar kouder. Maar echte Dutchies laten zich natuurlijk niet kennen en we peddelden gestaag door onder de bezielende leiding van Ronald en Kimberley. Het duurde tot ongeveer vijf minuten voor de finish voordat iedereen weer enigszins op temperatuur was. Toch waren we blij de eindstreep te zien en konden moe maar voldaan de boot weer opladen. De trainer kwam nog met een zakflesje wiskey, en Marlen trakteerde op Snickers. Precies wat we nodig hadden.