Door Inge
Er was eens een peloton drakenstrijders onder de bezielende leiding van de enthousiaste kapitein Michael en zijn ervaren officieren, stuurman Marijn en talenknobbel Chris. In verschillende samenstellingen reisden de drakenstrijders af naar het barre, grijze Noorden net over de grens bij Groningen waarbij ze spannende avonturen beleefden, maar dat is voor een andere keer…
Dit verhaal gaat over het toernooi dat door Döspaddels werd georganiseerd waarbij ons peloton zich kon meten met andere drakenstrijders op het natte slagveld. Zoek een comfortabele stoel, maak het jezelf gemakkelijk en luister (lees) mee.
Het is grijs en erg vroeg wanneer we naar de wedstrijdlocatie rijden. Wanneer we daar aankomen slaat de paniek toe; het slagveld is verdwenen in de dichte mist! Na 8:00 druppelt iedereen ‘binnen’ en net voor 9:00 zijn we compleet – door de dichte mist wordt de captainsmeeting uitgesteld. Het blijft grijs terwijl verschillende teams hun tenten opzetten en zich klaarmaken voor het race schema.
Wanneer onze kapitein met zijn officieren terugkeert, wordt de tactiek duidelijk gemaakt; elke afstand wordt gevaren alsof het een finale is! Dit peloton houdt zich vandaag bezig met maar 1 toverwoord: FOCUS! Het enthousiasme is voelbaar en wordt overgebracht op ons; we zijn er klaar voor! De warming up wordt door Martin verzorgd; even allemaal ‘aan’! Het kost even wat moeite – de grijze lucht helpt niet mee, maar de mist lijkt op te lossen en wanneer als bij toverslag het slagveld op het water verschijnt, gloeien de ogen van de strijders rood. Het vuurtje binnenin ontbrandt. Aangewakkerd door kapitein Michael’s luide Check! Antwoorden de drakenstrijders met vuur: Check! In de marshalling brengt Stuurman Marijn de laatste instructies over voor de eerste strijd: 100m sprint. Er heerst een gezonde spanning, waarbij onze Talenknobbel Chris de tegenstander vriendelijk de tent uitlokt. Er wordt gelachen, maar wanneer wij de boot instappen zijn we weer onder ons: Alle drakenstrijders weten wat hun taak is; FOCUS. Op jezelf. Op elkaar. In de boot.
We varen op naar de start; er is ruimte en tijd om het water en de boot te testen. Alle drakenstrijders vertrouwen volledig op Stuurman Marijn en Drum Kimberley. Onze drum blijft de eerste meters stil, want er wordt nog gevaren, maar wanneer Stuurman Marijn het commando geeft, neemt Drum Kimberley haar rechtmatige plek in: haar drum klinkt als een salvo. Ons peloton is luid en duidelijk The Dutch Dragons! We liggen aan de start. Opperste concentratie. De official klinkt zacht, maar de hoorn heeft iedereen gehoord en wanneer wij onze start inzetten is dat vanaf de eerste slag volle bak: Explosief! Explosief! Explosief! Ik weet niet hoe het met mijn medestrijders ging, maar kapitein Mike zat in mijn hoofd (alle 53 slagen, of waren het er meer?) totdat Stuurman Marijn roept: Laat maar lopen… Totdat we uit de boot komen, is het niet duidelijk dat we gewonnen hebben – de baan loopt ietwat schuin. Maar onze boot wint deze slag met 27.38 sec. Dik een seconde sneller dan Thekenbeisser meets Hobbits! Op naar de 400m (met bocht)! De zon begint goed te schijnen en de eerste drakenstrijders smeren zich goed in. Er verschijnt zowaar een blauwe lucht!
Dan begint het grote wachten – het is een voorbode voor hoe de rest van de dag zal verlopen. Na bijna 2,5 uur begint onze warming up naast de marshalling voor de 400m. Ik voel een gezonde spanning; de ‘Leer’ is geoefend en hier zal moeten blijken hoe deze zal uitpakken in dit veld. Kapitein Mike vuurt ons weer aan. En ondanks het lange wachten, staan we ook allemaal ‘aan’. We kunnen zelf zien dat de banen vrij smal zijn uitgelegd, maar dat vergroot alleen maar onze concentratie; 100% FOCUS! Ook nu komt Stuurman Marijn voordat we instappen met laatste instructies. Bij het opvaren toch nog even een “Leer!”; het komt niet als een verrassing en deze generale is voldoende voor de komende première – we gaan ervoor!
We liggen stabiel bij de start, met enkele trekslagen rechts, trekt Stuurman Marijn ons recht. Dan klinkt de start: Explosief! Explosief! Explosief! We zijn weg en varen zoals alleen wij varen: Stuurman Marijn telt de start af, Drum Kimberley laat haar drum brullen. De snelle slagen, The Dutch Dragons trademark Pannekoeken, resoneren over het water. Kapitein Mike vuurt de Rockets aan met zijn Go! En dan schalt het over het water “Leeeeer!” Ronald O en ik pakken de trekslagen rechts achter direct op, gelijktijdig met Arnoud en Lucy links voor. De boot schiet door de bocht, aangevuurd door de stabiele drum en trefzekere Stuurman Marijn. Tien kracht! En de boot trekt recht uit de bocht. Midden door de smalle baan. Ik zie uit mijn ooghoek dat de tegenstander dicht op ons vaart. Te dichtbij. Een fractie van een seconde twijfel ik aan Stuurman Marijn. Onterecht! En ik pak opnieuw FOCUS. Ik hoor een vloek ontsnappen van het achtersteven en meteen weet ik dat onze koers de juiste is. Ondanks het gestuntel van de stuurman van de Seeteufel vaart onze boot geconcentreerd verder. Controle en kracht, totdat Stuurman Marijn commandeert: Laat maar lopen! Drum Kimberley pakt haar rol als veiligheidsfunctionaris en voorkomt samen met Stuurman Marijn een botsing terwijl beide boten draaien om aan te leggen. Stuurman Marijn vaart bij Seeteufel langszij om zijn ongenoegen te uiten. Staf peloton zal zich straks bezighouden het indienen van bezwaar. Er klinkt wat gemopper in onze boot, maar bij het uitstappen overheerst een overwinningsgevoel, ondanks de hinder, ondanks het overduidelijke feit dat we deze race verloren hebben. The Dutch Dragons hebben gecontroleerd, stabiel en krachtig gevaren!
En dan: het lange, lange, echt heel lange wachten totdat we de 200m sprint aanpakken! Het zonnetje is nu dan echt doorgebroken, maar blijkt ook een beetje tegen ons te werken, want wat doet een warm zonnetje op je bolletje? Juist, dat maakt loom en zelfs een beetje sloom… En daarbij: Ons peloton wacht. En wacht. Onder de tent, naast de tent, bij de bierwagen (zonder bier, dat dan weer wel). Waar wachten we dan op? Op bericht van onze kapitein Mike die samen met zijn trouwe officieren bezwaar heeft ingediend. Om het halve uur (of misschien was het wel om het uur?) bracht hij ons nieuwe ontwikkelingen. Er werd een heftige woordenstrijd gevoerd aan de official tafel. En uiteindelijk kwam daar dan het verlossende woord: Seeteufel +3 sec, The Dutch Dragons -3 sec. En dat leverde ons een mooie tijd op: 120.17 sec, slechts een kleine 2 seconden langzamer dan de Seeteufel met 118.22 sec.
Martin roept ons al bij elkaar voor de warming up voor de 200m. Sneller dan verwacht kunnen we dan aan de bak. Bijna een uur later dan het oorspronkelijke race schema, maar onze koppies gaan weer ‘aan’! Het vuurtje brandt – het brult in ons, want dit zal de laatste sprint van de dag zijn. We willen dit! We kunnen dit! 200m race, die niet anders dan anders is. Geen vreemde bochten. Geen andere strategie dan die waar we altijd mee trainen: FOCUS! We gaan laten zien dat we dit willen en wanneer we de boot instappen, kun je het al zien: dit team, dit peloton, weet wat ze doet, weet wat ze wilt; FOCUS! Kapitein Mike hoeft het niet meer te zeggen. De concentratie is van onze gezichten af te lezen en wanneer Drum Kimberley direct bij de start haar drum weer laat horen, trekken we als 1 machine aan onze peddel; ex-plo-sief! Dit kunnen we! De race opbouw is alles waar we naar toe hebben gewerkt en wanneer we gedisciplineerd de boot stoppen na de finish op commando van Stuurman Marijn, overheerst euforie: We hebben overduidelijk gewonnen! Maar met hoeveel? En is ook deze tijd genoeg om in de juiste 2,5km finale te landen? The Dutch Dragons varen 53.58 sec en dat is bijna 3 sec sneller dan de tegenstander Draboverein Cassens. We feliciteren elkaar! De dag is nog niet voorbij, maar deze 3 sprints hebben we laten zien waar we voor kwamen. En dat voelt goed. Hoe zullen we ons houden op de 2,5km?
De zon is verdwenen en het wordt meteen wat kouder. De lucht is allang niet meer blauw en donkere wolken verzamelen zich boven ons hoofd. Er is zelfs noodweer voorspeld. Wat nu? Nou, dat is een herhaling van stappen: Wij wachten. En wachten. Eten nog een beetje. Gezond spul voor sommigen. Anderen nemen een koek. Niet teveel, maar net genoeg om dat lange wachten te doorbreken. Ik had ook wel een koek gewild, maar ja, het zit niet meer in mijn systeem om contant geld mee te sjouwen. Dus persoonlijk leermomentje: Duitsers zijn nog niet zo van tikkies, QR codes of pinnen. Contant geld gaat ook op het inpaklijstje “Wedstrijddag The Dutch Dragons”.
Na bijna 3 uur mogen dan ook wij eindelijk weer aan de bak; Martin zet ons ‘aan’ en laat ons kleine rondjes hardlopen met oefeningen op het veldje naast de marshalling. Jumping Jacks, natuurlijk gelijktijdig. Net zoals in de boot. We lachen met elkaar, maar voeren alle oefeningen serieus uit. Dit is het laatste wat we vandaag zullen doen. Ons peloton heeft zich steeds goed gehouden; kunnen we dat deze 2,5 km volhouden? The Dutch Dragons worden opgeroepen en de FOCUS is direct weer terug. We stappen als 1 team in. Wij zijn The Dutch Dragons. Het duurt lang voordat alle boten op het water liggen voor deze heat en het begint licht te druppelen. Jammer! Hadden we het bijna droog gehouden… De 4 boten varen min of meer gelijktijdig naar de start. En de hemel trekt open! Door de regenwaas vaart Stuurman Marijn ons naar de start. Er wordt afgeteld en we zijn weg! 3 rondes om 2,5 km vol te varen – dat zijn een boel bochten en ook al werd er tijdens de laatste instructies aangegeven dat er geen “Leer!” aan te pas komt – stiekem hoop ik er een beetje op, maar dat is geheel aan onze Stuurman. In de eerste bocht lopen we in op onze voorganger Fopac Dragons, maar eenmaal uit de bocht lopen ze toch weer langzaam uit. Het gejaag is heerlijk; de commando’s bekend en de kracht van de boot voelbaar. Kimberley’s “tien!” klinkt steeds helder en er wordt opnieuw en opnieuw en opnieuw de focus gepakt. The Dutch Dragons gaan ervoor! Er klinkt regelmatig een Go! om de bochten goed aan te varen. Rockets gaan steeds aan, 10 volle slagen door. En als de bocht dan is genomen klinkt de “Tien Kracht” helder en laat ons inlopen op Fopac, maar het blijkt steeds net niet genoeg te zijn. Ons peloton raakt niet ontmoedigd, maar gaat stug door; controle, stabiliteit en: Explosief! Explosief! Explosief! We zijn doorweekt – het water komt van alle kanten, maar we laten ons niet kisten en varen door! Opperste concentratie, al raakt de batterij vlot leeg. De laatste bocht wordt genomen. Het laatste rechte stuk volgt. We peddelen als 1 machine. We houden die controle. Fopac is niet meer in te halen, maar het gaat om onze eigen tijd. Eindsprint wordt ingezet en het lijkt of de boot toch nog net dat beetje meer snelheid maakt. (Misschien droom ik en helaas kan ik er geen cijfers naast leggen; door alle spanning heb ik deze heat niet op het klokje gezet. Balen!) Drum Kimberley laat haar pannekoeken over het water dreunen. Ge-Wel-Dig! Dan klinkt het Laat maar lopen. Het is voorbij. Wat hebben we gedaan? Hoe hebben we gepresteerd? Allemaal prangende vragen, die nog even moeten wachten. Het regent pijpenstelen en we leggen snel aan om uit de boot te klimmen en even kort droog (in de marshalling tent) te evalueren. Kapitein Mike verordonneert: Droge kleding aan! En op naar de prijsuitreiking!
De tent blijkt niet geheel waterbestendig; we hebben duidelijk niet de All weather variant meegenomen. Goed, het is niet anders. De ene helft kleedt zich om (gelukkig is er een kleedruimte met douches!) en de andere helft breekt de tent af. Ik besluit voor mezelf nog een ander item op mijn paklijst te zetten: een regenponcho, want een regenjas haalt weinig uit met dit weer – mijn droge trainingsbroek raakt snel doorweekt als ik meehelp de tent af te breken. Jammer dit weer! De prijsuitreiking verplaatst zich ondertussen naar het droge stukje waar tijdens de races nog Kaffee und Kuchen werden verkocht. The Dutch Dragons vissen achter het net lijkt het… Maar dan toch: Een derde plaats op de 2,5 km met 784.32 sec (ofwel 13 min 4.32 sec) en een derde plaats overall. Wow!
Top gedaan! Het was een uitstekende dag waarin dit peloton Drakenstrijders goed heeft laten zien, dat het frequente trainen en FOCUS pakken zich prima leent om een hecht team neer te zetten. In de boot en daarbuiten! Tot een volgende keer op weer een nieuw nat slagveld!